Na mijn besluit om mijn website te publiceren duurde het ruim een jaar voor dat dat werkelijk gebeurde. Al die tijd heb ik stil gestaan bij de vraag op welke manier het eng is, dat publiceren. Voor mij is het moeilijk om mijzelf als mooi of goed of deskundig te presenteren. Liever hoop ik dat mensen daar wel achter komen. Mijn angst is dat dat niet gebeurt. Ik heb goed geleerd om me aangepast te gedragen zodat ik geaccepteerd zou worden. Ik doe er al veertig jaar over om aan dat patroon te ontsnappen. Beide posities leveren angst op: ofwel kinderangst dat ik er niet meer bij hoor en onbeschermd ben, ofwel de angst dat ik nepheid laat zien.
Deze dynamiek levert mij voortdurend innerlijke strijd op. Het kost mij geen moeite om dit te laten zien in contact. Soms raak ik ermee in de nesten: te aangepast geweest of juist een keer bot of te eigenzinnig. Als ik dat helder heb, vind ik ontspanning in het weten en delen) hoe het bij mij van binnen werkt. Er is altijd beweging op de polen van aanpassing en eigenheid, van zelf gaan en samengaan, vrijheid en onvrijheid.
Maar zo’n website? Daar schrijf ik iets en vervolgens is er geen beweging meer. Dat is pas echt eng voor mij, dat er geen beweging meer is. Het liefst zou ik een website hebben die met mij meebeweegt. Elke keer wanneer ik een nieuwe ervaring opdoe, nieuwe gedrag laat zien, nieuwe pijn of plezier beleef, verandert de website mee. Dan zou ik niet bang meer zijn.
Voor mij is dat de essentie van supervisie, en van leven. Er is altijd beweging. Wat ik nu schrijf is nu achterhaald. Er is vrijheid in de ervaring, waarin niet voorgeschreven is wat en hoe iets gebeurt. Een mening, een opdracht, een overtuiging, een patroon? In mijn ervaring allemaal tijdelijk.
Daarom wil ik graag dat deze website zo levendig mogelijk wordt. Ik schrijf af en toe wat en anderen schrijven ook. Dat ontspant mij nu tijdens het schrijven en dat maakt dat ik mensen durf te wijzen op mijn website. Kijk, daar is mijn digitale ik. Die loopt wat achter, maar hij doet wel zijn best om echt en waar nodig een beetje aangepast te zijn.
Bovenstaande tekst heb ik laten lezen om reactie te ontvangen. Die was, heel kort samengevat: “Mooi, open, onverbloemd, maar misschien haken mensen af, die het te soft of wiebelig vinden”
Daar wil ik dan graag nog iets over schrijven. Als door wie dan ook openheid en aarzeling als ‘soft’ in negatieve zin wordt gezien, is dat OK. Maar ik zie het anders. Ik word soms als stevig ervaren met mijn stellige toon, uitgestreken smoel en te snelle conclusies. Dat is soms best gemakkelijk, maar in het contact niet behaaglijk. Zeker op de lange duur is het als een ballon die steeds meer wordt opgeblazen. Er staat steeds meer spanning op met gevaar van knallen. Ik ben blij dat ik steeds meer rust in onzekerheid vind. Het even niet weten, zoeken, stil staan. De stevigheid van stamelen en stotteren.
Zo, nu kan deze tekst ook geplaatst.
Webmaster
Dankjewel voor je mooie inleiding!
Ik snap wat je bedoelt met ‘als het er staat dan staat het er ook’, maar tegelijkertijd kun je zo ook ontwikkeling laten zien. Bijvoorbeeld als je er later op terugkomt met nieuwe inzichten.
De weerstand om nou eens echt aan de gang te gaan met (web-)teksten herken ik bij veel van mijn opdrachtgevers. Maar jij hebt dat overwonnen, en bent daarmee een stimulans voor anderen!
Martin
Henk Nijman
Na een maand.
Een ontnuchterende waarneming na mijn getwijfel over een website maken, het stoeien met de angst om zo zichtbaar te zijn, de beslissing om die angst dan maar een plek te laten krijgen op de website en de druk op de knop ‘publiceer: niemand heeft het gezien. Weer een voorbeeld hoe in mijn hoofd en in mijn lijf zich van alles voordoet dat nauwelijks relatie heeft met de werkelijkheid.
Mijn angst voor zichtbaarheid is volkomen onzichtbaar gebleven.
En het was goed om zo te starten. Het maakte iets duidelijk over mij als begeleidingskundige.
Ik kan best naar waarheid op mijn website schrijven: Ik ga open, eerlijk en ondersteunend met je om. Je leerdoel hou ik samen met jou goed in de gaten. Ik ben nieuwsgierig naar jou als en naar de context waarin je werkt. Ik kan zonder oordeel naar je luisteren en toch soms mijn waarden spiegelend aanbieden. Ik volg cursussen en workshops en neem deel aan intervisie om mijn deskundigheid op peil te houden.
En nog meer wat als onecht voor mij voelt. Onecht omdat ik iets essentieels oversla.
En dat is mijn angst om weggevaagd te worden door het oordeel van anderen, mijn verlangen om met mijn ervaringen aanwezig te blijven en daarin mijn eigen stappen te zetten. De opluchting. Supervisie is voor mij onderzoeken van ervaringen, iets vinden, iets doen, nieuwe ervaringen onderzoeken. Een verademing.
En lezer, wil jij iets vertellen? Doe maar.
Het kan ook zijn dat ik mijn eentje op mijzelf blijf reageren. Zoiets als de morning papers uit The Artist’s Way van Julia Cameron. Elke morgen drie pagina’s schrijven, alleen voor mijzelf. Daar begon ik mee en dat bevalt heel goed: gegarandeerd geen commentaar..